چگونه با فرزندانمان دوست باشیم؟

 

چگونه با فرزندانمان دوست باشیم؟

دوست داشتن فرزندان، ازجمله مواردی است که خداوند به صورت فطری در وجود ما انسا‌ن‌ها قرار داده است،به خصوص در وجود مادران ، فلسفه این حکمت الهی بسیار روشن است، به واقع اگر این محبت ومهر مادری که به‌وسیله هورمون‌های(‌اکسی‌توسین) ایجاد می‌شود

 

در وجود مادران نهادینه نبود، احتمالا هیچ مادر ی حاضر نمی‌شد حتی یک لحظه هم دردها ،رنج‌ها و شب بیداری‌های فرزندانش را متحمل شود.اما آن‌چه که قصد داریم به طور اختصار در این مقاله به آن بپردازیم اهمیت و ضرورت این دوست‌داشتن است و اصولا روش‌ها و مهارت‌هایی که این مهم را ممکن می‌سازند.

 

شاید پذیرفتن این نکته کمی سخت باشد که مشکلات شخصیتی اکثر قریب به اتفاق ما بزرگ‌ترها به دلیل عدم مهارت دوست داشتن از جانب والدین‌مان در کودکی شکل گرفته است.مسئله‌ نیازهای روانی و از جمله نیاز به محبّت، از مباحث اصولی در روانشناسی تربیتی و حتّی روانکاوی است. دوست داشتن و دوست داشته شدن از احتیاجات ضروری انسان است

 

و فقدان آن به شکل غیر قابل باوری آدمی را دچار نقصان در بینش و رفتار می‌کند لذا ضروری است تا والدین توجه لازم و کافی به این نکته داشته باشند. برای این مهم لازم است ابتدا کودکان‌مان را خوب بشناسیم و به یاد داشته باشیم که دوست‌داشتن آن‌ها بدون شناخت‌شان میسر نیست. دقت کنیم که آن‌ها آیینه وجود ما هستند. پس هر‌گونه بینش و رفتار آنان انعکاس بینش و رفتار ماست.

 

لذا اگر آن‌ها دوست داشتن را در وجود ما پیدا کنند آن را می‌آموزند. به یاد داشته باشید اصیل‌ترین و مهم‌ترین احتیاجات روانی کودک، برخورداری از محبّت است. کودکان باید احساس کنند که والدین‌شان با آن‌ها صمیمی و مهربان اند و آنان را در حل مشکلات‌شان یاری می‌کنند.کودکانی که این حس را درون خویش دریافته‌اند و به این باور رسیده‌اند،

 

مسائل و مشکلات خود را با والدین خود مطرح می‌کنند و راحت‌تر از پس آن‌ها بر می‌آیند. برای برقرای ارتباط و دوستی با آنان اولین قدم پس از خواستن، این است که فاصله سنی با فرزندان‌تان را در ذهن خود به حداقل برسانید تا بدین‌گونه زمینه‌هایی برای صحبت دوستانه با آن‌ها فراهم کنید. اما توجه داشته باشید که این ارتباط با حفظ جایگاه‌تان به عنوان والدین باشد.

* در دقایقی از شبانه روز، درخلوت آن‌ها وارد شوید و با فرزندتان صحبت کنید و از دیدگاه‌های او با خبر شوید. سعی کنید در این گفت‌وگوها از مشکلات و دغدغه‌های احتمالی فرزندتان با خبر شوید و برای آنها راه‌حلی بیابید. سعی کنید قبل از این‌که فرزندتان از شما درخواست کمک کند، خودتان به کمک وی بروید و نگذارید برای رفع مشکل خود، به غریبه‌ها پناه ببرد، حتی اگر این غربیه دوست‌های وی باشند. به عنوان راهی برای برقراری رابطه بیشتر با فرزندان‌تان با آنها تماس جسمانی داشته باشید. کودکان دوست دارند به والدین خود نزدیک باشند.

 

 

* کنار خود نگاه‌داشتن، آرامش و اطمینان را به آنان منتقل می‌کند. استفاده از یک آغوش گرم به او کمک می‌کند تا یک حامی را در کنار خود باور کنند. کودکان علاقه‌مند به مشارکت در تصمیم گیری‌ها هستند. تصمیم‌گیری به آنها احساس تسلط و استقلال می‌دهد. سعی کنید در امور مختلف حتی اگر به ظاهر، نظرات آنها را نیز جویا شوید تا بدین صورت این حس را در او تقویت کرده و رابطه دوستی‌تان را محکم‌تر کنید.

 

* فرزندان را در آغوش بگیرید ، ببوسید و آنان را نوازش کنید. نوازش کردن کودکان اثر بسیاری ماندنی دارد. رسول اکرم (ص) نیز توصیه ی ارزشمندی در این باره دارد و می فرماید: فرزندان خود را بسیار ببوسید زیرا با هر بوسه ای ، برای شما درجه ای در بهشت فراهم می شود.

 

* به فرزندان خود احترام بگذارید و به سخنانشان با علاقه و تمایل گوش دهید ، این کار احساس ارزشمند بودن را در آنان تقویت می کند و آنها حس می کنند شما به ایشان علاقه دارید و دوستشان دارید. پیامبر گرامی در این مورد می فرماید: شخصیت فرزندان خود را بشناسید و آنها را گرامی بدارید ، دوستشان داشته باشید ، آنها را به نیکوترین وجهی تربیت کنید و آداب زنگی خوب را به ایشان بیاموزید.

 

* جمله خود را با کلمه«باشه؟» تمام نکنید مگرآن‌که آماده باشید«نه» گفتن کودک خود را بپذیرید. اگر از کودک درخواستی بکنید که منوط به موافقت او باشد، در دام بحث‌های طولانی و حتی جنگ قدرت گرفتار می‌شوید. برای تفهیم مسائل و موضوعات مختلف به او، زیاد توضیح ندهید.

 

اثربخشی توضیحات ساده معمولاً بیش از بحث‌های طولانی است. در ضمن بچه‌ها خیلی زود از توضیحات مشروح خسته شده و فرار می‌کنند. به کودک خود توجه کامل داشته باشید و به‌خاطر بسپارید که حتی یک رابطه سریع اما با توجه‌،می‌تواند نیاز کودک شما را به ارتباط برآورده سازد.

 

دوست شدن با فرزند نوجوان:

1) شناخت شخصیت نوجوان

مشکل اغلب والدین آشنا نبودن با ویژگی‌های دوران نوجوانی است. به همین دلیل رفتارهای ناخوشایند نوجوان را غیرطبیعی می‌پنداریم و همین امر سبب بروز عکس‌العمل‌های نادرست در ما شده و به تیرگی روابط با نوجوان می‌انجامد.

 

2) استفاده از روش تغافل

یکی از موثرترین روش‌های تربیتی در این دوره، روش تغافل یا نادیده گرفتن است. یعنی باید مسایل و مشکلات نوجوان را بزرگ نشان ندهیم یا ا ورا به لحاظ رفتارهایش دایم بازخواست نکنیم.

 

3) راهنمایی به جای دستور دادن

در برخورد با مسایل نوجوان از خودش کمک بگیرید و به او نشان دهید که نخستین مسوول حل مشکل او، خودش است و برای حل آن باید اقدام کند. والدین تنها وظیفه راهنمایی دارند و باید او را از عواقب کارش باخبر کنند.

 

4) آموزش

برای کاهش ترس و اضطراب‌های نوجوانی، آموزش‌های لازم درباره بلوغ، دوست‌یابی، حل مساله، گذراندن اوقات فراغت، برنامه‌ریزی درسی و مواردی از این قبیل باید آموزش داده شود.

 

 

5) برقراری رابطه دوستانه و عاقلانه

والدین با مراقبت دوستان و عاقلانه خود احساس ایمنی و اطمینان را در وجود نوجوان ایجاد می‌کنند.

 

6) اعتمادسازی

والدین باید اعتماد نوجوان را نسبت به خودشان جلب کنند در غیر این صورت نوجوان برای حل مسایل خود به دیگران مراجعه می‌کند.

 

7) ارتباط کلامی، مقدمه ارتباط عاطفی

نوجوانان به ارتباطات عاطفی سخت نیازمندند. ارتباط کلامی مقدمه ایجاد ارتباط عاطفی است به همین دلیل والدین باید با تنظیم ساعات کاری خود و بسترسازی مناسب در منزل این فرصت را خود ایجاد کنند.

 

8) تاکید بر محبت و پرهیز از خشونت

ارتباط با نوجوان اگر بر پایه محبت و عشق باشد، سبب تامین اعتماد به نفس در او می‌شود اما اگر با فشار و خشونت همراه شود موجب اختلالات و دشواری‌های عصبی می‌شود.

 

9) الگوهای رفتاری والدین

نوجوانان نیاز دارند به شخصیت والدین خود تکیه کرده و از ‌آنان الگوبرداری کنند. به همین دلیل والدین باید سعی کنند شخصیتی مستحکم و باثبات داشته باشند.

 

10) پرهیز از مناقشات خانوادگی

نوجوانان به محلی برای ‌آرامش نیاز دارند. محلی امن و مستحکم. در صورتی که خانه محل مناقشات و جر و بحث‌های خانوادگی شود بهانه گریز نوجوان از خانه را فراهم می‌آورد.

 

گردآوری: مجله ی اینترنتی دلگرم